Het spel begint bij het standbeeld ‘Abraham weet waar hij de mosterd haalde’ op de hoek van de Jan Meijenstraat, waar de straat kruist met de Oranjestraat.

Achter het standbeeld ligt een koker verstopt. Het is een lichtblauwe koker met een sticker van het Volksbuurtmuseum erop. Als je deze koker opent, zitten er spullen in die je nodig hebt om het verhaal verder te spelen!

Wat jammer! Zou je willen aangeven wat er ontbreekt op onze contactpagina? Dan kunnen we de koker vervangen. We raden je aan om de game te spelen wanneer het hersteld is!

Als de koker er zou liggen, zou je een document vinden. Op het document staat het volgende geschreven:

‘’Beste,

Wie deze brief leest, heeft zichzelf al bewezen. Je bezit de geest van een kunstenaar! Je hebt het raadsel gevolgd en mij gevonden. Om mijn verborgen laatste kunstwerk te vinden, zal je nog één stap verder moeten gaan. De inhoud van deze koker is een puzzel, met een code als antwoord. Die zul je moeten vinden om verder te gaan.

Ik geef je één hint: Ik ontwierp vroeger reclamemateriaal, maar ook etiketten. Zo heb ik bijvoorbeeld een van de etiketten in dit document ontworpen, die uit 1904, toen ik het bedrijf kocht. Mooi, niet? Die had een oplage van 30.000. De oplagegrootte zou van klein naar groot moeten staan, maar heb ik door elkaar gehusseld.

Als je de code gevonden hebt, schrijf die dan op en ga dan één straat verder, naar het puntje van de Nieuwekade. Draai je dan richting de straat, en zoek naar de cirkel.

Groet,
Hendrik de Vos, directeur van Van Rijn Mosterd

P.S. Leg deze brief en bijbehorende documenten terug zoals je ze gevonden hebt. Zo kan een volgend persoon mijn raadsel ook nog proberen op te lossen.’’

Dit document is tegelijkertijd een etikettenoplage. De puzzel voor nu moet je helaas overslaan: maar je kunt de rest van deze verhaallijn nog steeds proberen af te maken als je wilt. Ga daarvoor naar het kopje ‘wat is de oplossing van de puzzel?’.

De oplagegrootte zou van klein naar groot moeten gaan, van boven naar beneden. Het kleinste cijfer van de oplagegrootte zou bovenaan de pagina moeten staan, het grootste cijfer van de oplagegrootte zou onderaan de pagina moeten staan. Is dat nu zo? Er lijkt met de volgorde gepuzzeld te zijn.

De oplagegroottes en de jaartallen ernaast zijn gekoppeld aan elkaar, maar staan dus op de verkeerde plek. De etiketten staan al op de juiste volgorde.

Bekijk het tweede, kleinere briefje nog eens goed. Hier staan twee etiketten op, een van de fabriek in 1904. Het andere etiket hoort bij het jaartal waar je naar op zoek bent. Als je alle oplages op volgorde hebt gezet, welk jaartal komt dan terecht bij dat etiket?

De oplossing van de puzzel is het cijfer 1943.

Na het standbeeld loop je naar de Nieuwekade. Loop omlaag bij het stenen trapje op de hoek richting het water, zodat je op de kade staat. Als je je dan omdraait zie je de plek waar vroeger de oude mosterdfabriek was! Klik hier voor de kaart.

Tegen de stenen muur van de straat zou een groot stenen wiel moeten staan. Boven dit stenen wiel zou een sleutelkluisje aan het hek vast moeten zitten die je met het cijfer van het jaartal kan openen.

Wat jammer! Zou je willen aangeven wat er ontbreekt op onze contactpagina? Dan kunnen we dit oplossen!

Het kluisje op de tweede locatie bevat een kaart en een brief. Op de brief staat het volgende:

“Beste,

Hier is het dan. Mijn laatste kunstwerk. Het laatste kunstwerk van Hendrik de Vos. Niet erg speciaal, hè? Gewoon een tekening van de mosterdfabriek. Ik tekende dit in de jaren 30. De crisisjaren. Iedereen had honger. Niemand had werk. Kunst leek toen zo onbenullig. Soms werden mensen er zelfs boos van, dat je je energie nog aan kunst besteedde terwijl er zo veel mensen hulp nodig hadden. Toch bleef ik ermee doorgaan. Ik dacht dat het belangrijk was om mensen te herinneren aan het mooie in de wereld. Een soort teken dat er nog steeds liefde is, ook voor een wereld die in puin ligt.

De geschiedenis zal zich zeker herhalen. Er zullen nieuwe crisisjaren aankomen, waar men zich opnieuw zal afvragen of het nog wel zin heeft om kunst te maken. Met dat in gedachten heb ik mijn laatste werk verstopt. Ik heb het verstopt simpelweg omdat ik wil dat er nog iets op de wereld te ontdekken valt. Te onthullen! Ik wil dat wanneer iemand op zoek gaat naar iets moois met een hoop die als twee druppels water op waanzin lijkt, dat het dan ook écht te vinden is. Dat het er écht is.

Daarom moet ik je ook meteen een gunst vragen. Het kan goed zijn dat je dit kunstwerk met een reden zoekt. Om het te verkopen, bijvoorbeeld. Of om het aan een museum te geven. Maar in dat geval verzoek ik je: doe dit alsjeblieft niet. Laat mijn laatste kunstwerk bestaan als een simpel stukje hoop, voor wie het nodig heeft. Het bewijs dat niet alles in de wereld verloren is, omdat er altijd nog van alles te vinden is.

Dus, zou jij mijn kunstwerk en de inhoud van deze doos willen achterlaten zoals je het gevonden hebt?

Ik ben je eeuwig dankbaar.

Groet,
Hendrik”